Adam ma ponad trzydzieści lat i prowadzi raczej nijakie życie. Gdy po paru głębszych wybiera ten konkretny skrót przez stary park, nie wie, że podejmuje decyzję o bardzo brzemiennych skutkach. Spotyka tam Króla Wron, a on zabiera mu duszę. Próbując ją odzyskać, narazi na niebezpieczeństwo siebie i wszystkich swoich bliskich.
Tytuł tej recenzji brzmi dość ostro. Ale oddaje moją frustrację, bo według mnie zmarnowano świetny pomysł. Autor prawdopodobnie próbował najpierw "wydać się" w tradycyjnych wydawnictwach, lecz książkę odrzucono. Może ktoś się nie poznał. Albo uznał, że wymaga za dużo pracy redakcyjnej. Bo gdyby zapewnić ją (i nie mówię tu nawet o przyzwoitym poziomie, tylko czymkolwiek), to mogłoby wyjść z tego coś niesamowitego. A tak Król wron balansuje na granicy przeciętności.
Zacznę od zalet. Pomysł na cały świat zalicza się z pewnością do tych niebanalnych. Autor nie korzysta z magazynu postaci występujących już w popkulturze, nie nawiązuje, co jest ostatnio w modzie, do dobrze znanych wszystkim baśni. Tworzy coś nowego, niejednoznacznego. Istoty, które tu znajdziemy, nie kwalifikują się do żadnej rasy, utrzymane są w stylistyce snu bądź groteski i nie wiadomo, czego można się po nich spodziewać. Krwiożercza Soporta i Łachman-zombie (ten drugi zwłaszcza w ostatniej scenie z jego udziałem!) skutecznie pobudziły moją wyobraźnię. Wszystko to podkreślają klimatyczne ilustracje. (No dobra. PodkreślałyBY. Bo są tylko 3). Jednocześnie w całej tej masie pomysłów zabrakło uporządkowania. Szczególnie widać to w przypadku Popiołów. Autor stworzył świat równoległy składający się ze zmiksowanych elementów różnych epok naszego. Wypadłoby świetnie, gdyby... Główny bohater zatrzymał się, by go jakoś przedstawić. A tak widzimy jakieś urywki, zamiast... No kurczę, czy każdy normalnie działający umysł nie zastanowił się nad tym chwilę? Nie próbował przeanalizować lub stworzyć zasad tam panujących? Niechby chociaż postacie drugoplanowe robiły za przewodników, ale nie! W pewnym momencie zaczęło mnie to strasznie irytować, zwłaszcza że uważam interesujące uniwersum za jeden z najważniejszych elementów fantastyki. Tu potencjał był, ale się zmył.
Braku "ogarnięcia" doświadczyła również fabuła, co uważam za największą wadę książki. Początek czytało się naprawdę dobrze. Problem zaczął się dopiero po przeniesieniu się bohaterów do Popiołów. Od pewnego momentu bohaterowie rozpoczynają ucieczkę, a jakiekolwiek ramy logiki zostają zburzone. Tak, lubię mieć kręgosłup, na którym opiera się cała historia. Bo bez niego coś dobrego wychodzi bardzo rzadko. Tutaj niestety też nie wyszło. Negatywne wrażenie potęgowała lejąca się zewsząd krew, co nasunęło mi średnio miłe skojarzenia z horrorami klasy C i dalej. Powoli Król wron przestał mnie interesować. Przyczynił się do tego również wspomniany wyżej słabo nakreślony świat oraz mdli bohaterowie, o których już teraz.
Adam jest typowym szaraczkiem. Odnosi sukcesy zawodowe, ale równocześnie nie potrafi ułożyć sobie życia osobistego, co w sumie przeszkadza mu średnio. Na niesamowite wydarzenia, które napotyka na swojej drodze, reaguje głównie zdziwieniem. Ot, klasyczny bohater urban fantasy i za to pretensji do autora nie mogę mieć żadnych. Większych zastrzeżeń nie budzą również "ludzcy" przyjaciele Adama, czyli Eliasz (dopiero teraz stwierdzam, jak bardzo to idiotyczne imię) oraz Marta. Problem pojawia się przy pozostałych, bardziej "fantastycznych", postaciach. Bo one nie otrzymały niemal charakteru niemal wcale. Ja doskonale rozumiem, że nie znamy ich intencji. Nie wiemy, w którym momencie nas zdradzą. Ale czy to powód, by pozbawić je osobowości? Bluszcz mogłaby być cudowna, gdyby nie stworzono ją prawie wyłącznie do "przełażenia" między światami. I tak też jest z innymi. Są potrzebni. I tyle.
Piszę o redakcji, bo odniosłam wrażenie, iż gdyby zajęto się tym jak należy, to otrzymano by pozycję co najmniej dobrą. Kwestia obróbki, dodania tego czy owego. Również przez autora. Bo gdy otrzymamy pozycję z tak wieloma literówkami, to korekty i podstawowej redakcji zabrakło również ze strony pisarza. Doskonale wiem, że przy wszelkiego rodzaju self-publishingu czy crowdfundingu bywają z tym problemy. Ale skoro napisano, że to po prostu początkowa faza nowego wydawnictwa, to oczekiwałam jednak czegoś na poziomie. Niestety. A szkoda, bo Szymon Krug pisze wcale przyjemnie i dowcipnie.
Największym zaskoczeniem był jednak fakt, że to dopiero pierwsza część cyklu. Nie pierwszy raz się tak nadziałam, ale czy to moja wina, że oczekuję informacji na okładce? Króla wron kontynuować nie będę. Żal mi czasu. Ciężko mi to również polecić komukolwiek.
Marre
PS. A okładka wyjątkowo słaba technicznie. Jedna rundka w torbie i już porozklejana jak po dziesięciu -_-
Adam jest typowym szaraczkiem. Odnosi sukcesy zawodowe, ale równocześnie nie potrafi ułożyć sobie życia osobistego, co w sumie przeszkadza mu średnio. Na niesamowite wydarzenia, które napotyka na swojej drodze, reaguje głównie zdziwieniem. Ot, klasyczny bohater urban fantasy i za to pretensji do autora nie mogę mieć żadnych. Większych zastrzeżeń nie budzą również "ludzcy" przyjaciele Adama, czyli Eliasz (dopiero teraz stwierdzam, jak bardzo to idiotyczne imię) oraz Marta. Problem pojawia się przy pozostałych, bardziej "fantastycznych", postaciach. Bo one nie otrzymały niemal charakteru niemal wcale. Ja doskonale rozumiem, że nie znamy ich intencji. Nie wiemy, w którym momencie nas zdradzą. Ale czy to powód, by pozbawić je osobowości? Bluszcz mogłaby być cudowna, gdyby nie stworzono ją prawie wyłącznie do "przełażenia" między światami. I tak też jest z innymi. Są potrzebni. I tyle.
Piszę o redakcji, bo odniosłam wrażenie, iż gdyby zajęto się tym jak należy, to otrzymano by pozycję co najmniej dobrą. Kwestia obróbki, dodania tego czy owego. Również przez autora. Bo gdy otrzymamy pozycję z tak wieloma literówkami, to korekty i podstawowej redakcji zabrakło również ze strony pisarza. Doskonale wiem, że przy wszelkiego rodzaju self-publishingu czy crowdfundingu bywają z tym problemy. Ale skoro napisano, że to po prostu początkowa faza nowego wydawnictwa, to oczekiwałam jednak czegoś na poziomie. Niestety. A szkoda, bo Szymon Krug pisze wcale przyjemnie i dowcipnie.
Największym zaskoczeniem był jednak fakt, że to dopiero pierwsza część cyklu. Nie pierwszy raz się tak nadziałam, ale czy to moja wina, że oczekuję informacji na okładce? Króla wron kontynuować nie będę. Żal mi czasu. Ciężko mi to również polecić komukolwiek.
Marre
PS. A okładka wyjątkowo słaba technicznie. Jedna rundka w torbie i już porozklejana jak po dziesięciu -_-
Mimo wszystko dziękuję za książkę wydawnictwu
Autor: Szymon Krug
Tytuł: "Król Wron"
Seria: "Król Wron" [tom 1]
Tytuł: "Król Wron"
Seria: "Król Wron" [tom 1]
Wydawnictwo: Fundacja Madmoth Publishing
Ilustracje: Iwo Widuliński
Ilustracje: Iwo Widuliński
Stron: 363
I wydanie: 2015
Gatunek: urban fantasy
Ocena: 4/10
I wydanie: 2015
Gatunek: urban fantasy
Ocena: 4/10
Książka bierze udział w wyzwaniach:
Czytam fantastykę
Historia z trupem
Przeczytam tyle, ile mam wzrostu [249,6+2,1=251,7cm]
Czytam fantastykę
Historia z trupem
Przeczytam tyle, ile mam wzrostu [249,6+2,1=251,7cm]